Gardien

Siedziałem znudzony przy stole nauczycielskim. Po trzech latach każdy miał już dość Ceremonii Przydziału. No, może poza dyrektorem. On uwielbiał na to patrzeć.

Od niechcenia bawiłem się sztućcami i liczyłem pierwszoklasistów. W tym roku nie było ich wielu.

W pewnym momencie widelec wypadł mi z rąk i ze zgrzytem uderzył o podłogę. Skrzywiłem się słysząc jak głuchy dźwięk odbija się po Sali, w której chwilowo panowała cisza.

Profesor Span popatrzyła na mnie ze złością.

Jakoś nie przepadałem za tą kobietą. Miała około 40 lat i surową, poważną twarz. Jej krótkie włosy zdążyły już posiwieć, a niegdyś może i niebieskie oczy wyblakły. Zastanawiałem się, czy wiecznie ma zamiar patrzeć na wszystkich z góry.

Schyliłem się i podniosłem widelec odkładając go na bok, a jego miejsce na stole zajął kolejny.

- Ballack, Fillip! – krzyknęła młodziutka kobieta, która dopiero w tym roku zaczęła uczyć w Hogwarcie, Minewra McGonagall.

Spojrzałem na chłopca, który niepewnie podszedł do stołka i usiadł na nim. Poczułem dziwny impuls, który sprawił, że zadrżałem.

Malec nie był wysoki, ale budowa jego dziecięcego ciała bez wątpienia uchodziła za idealną. Jego kasztanowe włoski opadały na twarzyczkę.

Nie widziałem go dokładnie, lecz miałem zamiar jeszcze dziś przyjrzeć mu się z bliska.

- Slytherin! – krzyknęła Tiara, a ja uśmiechnąłem się niemal niewidocznie do siebie.

Młody panicz… To ciekawe.

Chłopczyk podszedł szybko do stołu i usiadł lekko zawstydzony na krześle.

- Ballack, Oliver! – otrząsnąłem się.

Do nauczycielki podszedł teraz jakiś blondynek.

Zdziwiło mnie to. Ten chłopiec był zupełnie inny. Wyższy, pewniejszy siebie… Jednak i on trafił do Domu Węża. Obaj chłopcy znali się świetnie, gdyż od razu zaczęli rozmawiać.

*

Z Wielkiej Sali wyszedłem za grupą pierwszorocznych Ślizgonów. Uważnie śledziłem ruchy chłopczyka, który tak mnie zainteresował.

Zauważyłem jak jeden ze starszych chłopaków przepycha się między nimi. Fillip stracił równowagę i niebezpiecznie przechylił się w tył.

Szybko doskoczyłem do niego i trzymając się jedną ręką poręczy, drugą objąłem go w pasie przechylając się do tyłu, chroniąc go przed upadkiem. Był niesamowicie leciutki…

~ * ~ * ~

Poczułem delikatny uścisk w pasie i z ulgą stwierdziłem, że nie upadłem. Otworzyłem oczy oddychając ciężko.

Ktoś przysunął mnie nieznacznie do siebie i dmuchając w twarz odgarnął troszeczkę moje włosy, które całkowicie zasłoniły mi oczy.

Spojrzałem na uśmiechniętą twarz młodego mężczyzny. Jego jasno brązowe włosy opadły niesfornie na czoło zapewne w chwili, gdy mnie łapał. Szare, wąskie oczy błyszczały wesoło jak gdyby bawiąc się światłem, które się w nich odbijało.

Nieznajomy podniósł mnie bez trudu i niczym zabawkę włożył pod pachę.

Odstawił mnie na ziemię dopiero, gdy znaleźliśmy się na górze schodów.

Czułem się dziwnie i było mi trochę głupio.

~ * ~ * ~

Przykucnąłem i delikatnie odgarnąłem mu włoski, które jak zauważyłem sięgały ramion. Założyłem mu je za uszy i po raz kolejny uśmiechnąłem się do niego.

Niepewnie odwzajemnił uśmiech.

Jego śliczne ciemne oczka powoli przestały wyrażać strach, a idealnie wykrojone usta uniosły swoje kąciki w szczerym uśmiechu.

- Uważaj na siebie – powiedziałem cicho i delikatnie pogładziłem jego policzek.

Na niewinnej twarzyczce malowało się zakłopotanie, które zgrało się z lekkim rozkosznym rumieńcem.

- P… Przepraszam i dziękuję… - wyszeptał niepewnie chłopiec spuszczając wzrok.

- Nic się nie stało – odparłem i zmierzwiłem mu włosy – Do zobaczenia – dodałem i zniknąłem mu z oczu za zakrętem.

~ * ~ * ~

Zaciekawiony patrzyłem jak odchodzi.

Nie miałem pojęcia, kim był, ale pragnąłem spotkać go po raz kolejny.

Gdy wystraszony Oliver podbiegł do mnie pytając, co się stało, skłamałem mówiąc, iż się zagapiłem i zgubiłem resztę grupy.

~ * ~ * ~

Oparłem się ciężko o ścianę.

Te dreszcze, które czułem będąc przy tym chłopcu i to dziwne narastające z każdą chwilą podniecenie…

Czy to możliwe? Czy w tym dziecku Bóg zaklął mojego Stróża? Przecież to maleństwo ma dopiero 11 lat…

Oddychając głęboko uspokoiłem się po chwili.

Potrzebuję spokoju…

To pierwsze takie uczucie w moim życiu. Czy to możliwe, że kocham to dziecko?