Languir

Ostre promienie zachodzącego słońca wpadają do pokoju przez uchylone okno tworząc przyjemną, wesołą atmosferę. Wiatr cicho omija szybę, dzięki czemu w pomieszczeniu można wyczuć zapach lata, a mimo to powietrze wydaje mi się być ciężkie i całkowicie niepotrzebne.

Leżąc na kanapie bezowocnie wpatruję się w jasny sufit, a w mojej głowie panuje całkowita pustka. Splatam dłonie za głową, dzięki czemu chociaż w niewielkim stopniu odczuwam ulgę i w zamyśleniu zaczynam błądzić kciukami po karku, jednak nadal nie mogę oswoić się z myślą o pobycie w domu. Zamykam oczy zaledwie na kilka chwil i właśnie wtedy słyszę, że ktoś dzwoni do drzwi.

Jedno delikatne, niepewne naciśnięcie na dzwonek.

Niechętnie podnoszę się i powoli podchodząc do drzwi naciskam na klamkę. Przymykając oczy przecieram twarz dłonią i patrzę na stojącą w wejściu postać, która obdarza mnie niepewnym spojrzeniem.

Zdziwiony otwieram szeroko oczy, a moje usta same się uchylają. Przez całe moje ciało przechodzi cudowny dreszcz, kiedy dostrzegam słodką, delikatnie uśmiechniętą buźkę. Nie jestem w stanie powiedzieć nawet jednego, krótkiego słowa, a moja dłoń w niekontrolowanym odruchu wplata się we włosy odgarniając je do tyłu.

Po chwili sam zaczynam się uśmiechać i gestem zapraszam chłopca do środka.

- Co ty tutaj robisz? – pytam zdejmując z ramienia Fillipa czarną torbę, tę samą, w której nosi książki, i odkładam ją na bok popychając malca w stronę kuchni kuchni.

- Ja... – zaczyna niepewnie spuszczając głowę by ukryć zaczerwienione policzki – Tęskniłem – wzdycha stając w pobliżu stołu – I chciałbym żeby mi pan pomógł w kilku zadaniach.

Zaczynam się głośno śmiać i odsuwam krzesło prosząc chłopca by usiadł. Proponuję mu coś do picia i jedzenia, jednak on odmawia. Mimo wszystko podchodzę do lodówki.

- Może być mleko i dżem? – patrzę w błyszczące, ciemne oczka i dostrzegam minimalne potakiwanie. Stawiam przed malcem szklankę, talerz z kromkami chleba i dwie, niewielkie, lecz finezyjne butelki, jedną z mlekiem, zaś drugą z dżemem wiśniowym siadając naprzeciw niego.

- Dziękuję! – Fillip niemal rzuca się na jedzenie, co wywołuje u mnie cichy śmiech, a mój wzrok nie może oderwać się od uśmiechniętego, słodkiego oblicza. Ślizgon na siłę wciska do ust coraz to większe ilości posiłku zachłannie je przepijając. W kącikach jego cudownych warg zbierają się niewielka ilość słodkiej mazi, zaś górną wargę pokrywa biała powłoka napoju.

Chłopiec z głośnym westchnieniem zadowolenia odsuwa od siebie puste naczynia i na kilka sekund zamyka oczka. Wygląda pięknie i niewinnie z dziecięco umorusaną twarzyczką.

Zbliżam się do malca i odwracam jego krzesło w swoją stronę kucając. Wyjmuję z tylnej kieszeni spodni czystą chusteczkę i ślinię ją by zaraz potem delikatnie zetrzeć z leciutko przygryzionych warg resztki posiłku. Policzki chłopca płoną, kiedy podtrzymuję jego brodę ściskając ją by się nie ruszał. Wstając mierzwię ciemne pasma włosów Fillipa i mówię, że może pokazać mi, z jakimi pracami domowymi nie daje sobie rady, a on entuzjastycznie wybiega z kuchni.

Zajmuję miejsce, na którym jeszcze przed chwilą siedział Ślizgon. Krzyżuję ręce na brzuchu czekając na powrót malca. Siedzę tyłem do drzwi, więc nie jestem w stanie dostrzec tego, co dzieje się za moimi plecami. Uśmiecham się sam do siebie nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie ma miejsce. Rozkoszuję się każdą chwilą spędzoną pod jednym dachem z Fillipem, a niesamowita radość wypełnia całe moje ciało.

Nagle czuję jak niewielkie rączki obejmują mnie za szyję, a ciepła buzia styka się z moim policzkiem. Nerwowy oddech drażni moją szyję, a cichutki głosik rozkosznie koi zmysły.

- Ja... – chłopiec zamyka oczy, gdyż jego rzęsy ocierają się łagodnie o moją skórę – Ja tęskniłem, ponieważ... – urywa i mocniej przytula się do mnie – Kocham pana – jego szept wydaje się być cichym płaczem, zaś moje ciało drży, kiedy uświadamiam sobie, co właśnie usłyszałem.

- Fillipie... – szepczę i muskam palcami dłoń chłopca. Ujmuję ją delikatnie i obracając się ciągnę Ślizgona w bok bym mógł widzieć jego słodkie, piękne oblicze. Malec dość niepewnie pozwala mi na to i odwraca buzię w bok kryjąc zawstydzone oczka i piekące policzki.

Uśmiecham się i najdelikatniej gładzę cieplutką skórę na jego twarzy. Ślizgon przygryza wargę i patrząc tym razem na mnie przybliża się tak, iż moja dłoń zagłębie się w jego włosy. Zafascynowany widzę jak zamyka oczka, a jego słodki, nierówny oddech gładzi moją skórę.

- Kocham pana – powtarza, a ja czując szybkie, mocne bicie swojego serca sięgam jego miękkich warg. Niemal czuję ich pieszczotę w chwili, kiedy mają zetknąć się z moimi. Zamykam oczy by zatracić się w ich cieple i zmysłowej wilgoci...

Uchyliłem powieki, a moje źrenice rozszerzyły się niebezpiecznie by przyzwyczaić oczy do panującego mroku. Całkowicie pustym wzrokiem patrzyłem na ciemny sufit by po chwili dostrzec niewyraźne wnętrze mojej sypialni.

Najpiękniejszy sen, jaki mogłem sobie wyobrazić zakończył się właśnie w chwili, gdy miałem poznać najsłodszy smak ust Fillipa. Nawet, jeśli miałoby to miejsce tylko i wyłącznie w marzeniach sennych, pragnąłem tego...

Podniosłem się do siadu i w lekkim rozkroku ugiąłem kolana opierając o nie łokcie. Wsunąłem dłonie we włosy i spuściłem głowę.

- Fillipie...